Πήρε το δρόμο για τον Παράδεισο ο αγαπημένος Μουστάκας.
Γιατί στον Παράδεισο θα πάει, θα ναι κρίμα να γίνει αλλιώς.
Γλέντια, χαρές, όμορφες στιγμές. Έρωτες, καψούρες, κλάματα, καημοί, βάσανα.
Τί δεν άκουσε, τί δεν είδε η πελώρια μουριά στην αυλή της ταβέρνας του Μουστάκα.
Της πιο ιδιαίτερης, της μοναδικής, της αξέχαστης ταβέρνας: Το Στέκι των Κυνηγών στους Κομνηνούς.
Αυτές είναι οι θύμισες όλων όσων είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν και να περάσουν αξέχαστα βράδια στην ταβέρνα του Μουστάκα
Κεφτεδάκια και πατάτες τηγανιτές. Με ρετσίνα και τσίπουρο.
Λιτές γεύσεις, νόστιμες, χωρίς γκουρμεδιές και φανφάρες.
Όμορφα καλοκαίρια της νιότης μας.
Το κλείσιμο της ταβέρνας – εκεί γύρω στο 2010 – ήταν το τέλος μιας εποχής για τη Δράμα.
Στο άκουσμα της είδησης για το τελευταίο ταξίδι του κυρ Ανέστη(Λιγομενίδης ήταν το επώνυμο του, αλλά λίγοι τον ήξεραν με αυτό), μελαγχολία και νοσταλγία συνάμα.
Νοσταλγία για μια εποχή που δυστυχώς δεν γυρνάει πίσω.
Έφυγε ο Μουστάκας και μαζί του ένα κομμάτι της ζωής μας.
Εκεί στον Παράδεισο, μουριά να βρεις κυρ Ανέστη πάλι.
Φωτογραφίες: Νάτσης Γιώργος