Με αφορμή το πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη, η μαθήτρια της Β΄ Γυμνασίου του Μουσικού Σχολείου Δράμας Γεωργία Γιουλβάνη έγραψε το παρακάτω ποίημα στο πλαίσιο εργασίας της για το σχολείο, εκφράζοντας ουσιαστικά όσα αισθανόμαστε όλοι μας, όμως μέσα από την ευαίσθητη ματιά και την τρυφερή καρδιά ενός νέου ανθρώπου.
Στο τέλος του κειμένου μπορείτε να ακούσετε το ποίημα, σε αφήγηση της ίδιας της Γεωργίας, στον ALPHA NEWS 95,5
Στείλε όταν φτάσεις
Το μοιραίο αυτό το βράδυ στις 28 Φλεβάρη,
πολλοί νέοι φοιτητές υπέγραψαν το συμβόλαιο θανάτου τους.
Πού να ΄ξεραν τι θα τους συμβεί
Πού να ΄ξεραν ότι εκείνη θα είναι η τελευταία τους πνοή.
Στείλε όταν φτάσεις είπε η μάνα στο παιδί
όμως πού να ΄ξερε τι επρόκειτο να συμβεί.
Μπορεί να ήθελαν τόσα πολλά να πουν, να γελάσουν, να χαρούν
όμως τα γέλια αυτά έγιναν λυγμοί, πόνος ίσως και οργή.
Ιστορίες, δικαιολογίες.
Πάμε κι όπου βγει,
πάμε κι όπου βγει,
ενώ τόσοι άνθρωποι έχουν τώρα πλέον χαθεί.
Η ανευθυνότητα και η απραγία,
ο χειρισμός και τα συμφέροντα είναι η σημερινή μας κοινωνία.
Δεν γίνεται εν έτη 23 να μιλούμε ακόμη για ασφάλεια και προστασία.
Δεν είναι ούτε το μέρος ούτε η κακιά στιγμή,
είναι στη χώρα που πρέπει να γίνει αλλαγή.
Είναι ο νους του ανθρώπου και ο τρόπος σκέψης και αν δεν αλλάξει αυτό είμαστε καταδικασμένοι.
Καταδικασμένοι στη δουλεία και στον ύπνο
μη μπορώντας να σηκώσουμε ανάστημα.
Να πούμε την αλήθεια μας, την φωνή μας,
τον τρόπο σκέψης μας και τη βούληση μας.
Έπρεπε να χαθούν ανθρώπινες ψυχές, για να καταλάβουμε ότι βρισκόμαστε σε νάρκη,
αφήνοντας κάποιους να μας οδηγούν σε αποτρόπαια λάθη.
Ακούω επανειλημμένα ότι η νέα γενιά είναι το μέλλον.
Ότι θα είναι διαφορετικά.
Γιατί λοιπόν να σκοτώνουμε το μέλλον μας;
Γιατί να καταδικαζόμαστε από τη στιγμή που γεννιόμαστε;
Ποιος θα μας σώσει όταν καιγόμαστε;
Ποιος θα μας καθοδηγήσει όταν πνιγόμαστε;
Πολλά γιατί και απορίες,
πολλά τα θα και ακόμα περισσότερες οι υποσχέσεις.
Υποσχέσεις χωρίς πράξεις
και πράξεις χωρίς αντίκτυπο.